Iranska protivvazdušna odbrana predstavlja složen sistem koji kombinuje domaće razvijene komponente sa tehnologijama preuzetim iz Rusije i Kine, ali analiza njenih performansi u kontekstu trenutnih sukoba sa Izraelom otkriva brojne strukturalne slabosti koje ozbiljno ugrožavaju sposobnost Irana da zaštiti svoj vazdušni prostor.
Ovakva ograničenja proizilaze iz kombinacije tehnoloških nedostataka, operativnih izazova i strateških grešaka koje su postale očigledne tokom nedavnih izraelskih vazdušnih napada na iranske ciljeve. Tehnološka zastarjelost predstavlja fundamentalni problem iranske protivvazdušne odbrane. Većina sistema na kojima Iran bazira svoju odbranu potiče iz sovjetske ere ili predstavlja modifikacije tehnologija starih nekoliko decenija. Sistemi poput S-200 i modifikovanih verzija HAWK raketa, koji čine okosnicu iranske PVO mreže, dizajnirani su za suočavanje sa prijetnjama iz perioda Hladnog rata i pokazuju ozbiljne nedostatke u suočavanju sa modernim izraelskim borbenim avionima opremljenim naprednim sistemima elektronskog ratovanja. Izraelski F-35I Adir, sa svojim stealth karakteristikama i sofisticiranim sistemima za ometanje, predstavlja gotovo nerješiv problem za iranske radare koji nisu optimizovani za detekciju ciljeva sa malim radarskim presekom. Čak i noviji sistemi poput ruskog S300PMU-2, koje je Iran nabavio nakon dugogodišnjih pregovora, pokazuju ograničenu efikasnost protiv koordinisanih napada koji kombinuju krstareće rakete, bespilotne letelice i pilotirane avione sa stealth karakteristikama.
Za čitav tekst, kliknite ovdje.
Views: 5